หนังสือ ยังไม่ทันเข้างาน ก็อยากกลับบ้านแล้ว เป็นหนังสือแนวบันทึกที่เหมาะสำหรับทุกคนที่กำลังทำงาน กำลังหางาน คิดจะลาออก หรือแค่อยากมีความสุขกับงานปัจจุบัน พูดง่ายๆ คือหนังสือเล่มนี้โยนโครมทุกเรื่องของชีวิตมนุษย์ออฟฟิศไว้ในเล่มเดียว
ไม่มีใครไม่เหนื่อยกับการทำงาน แต่ในเมื่อได้งานที่ฝันแล้ว ทำไมมันยังเหนื่อยใจอยู่ล่ะ การทำงานแบบไม่ต้องปลอบใจตัวเองไปเรื่อยๆ ไม่มีอยู่จริงใช่ไหม ? แล้วมันจะมีทางออกที่ดีกว่านี้หรือเปล่า ?
หนังสือ ยังไม่ทันเข้างาน ก็อยากกลับบ้านแล้ว เขียนโดย Won Jisu (ว็อนจีซู) แปลโดย ธัชชา ธีรปกรณ์ชัย สำนักพิมพ์ Bloom มีทั้งหมด 312 หน้า ราคาบนปก 295 บาท
หนังสือ ยังไม่ทันเข้างาน ก็อยากกลับบ้านแล้ว ถ่ายทอดโดย ว็อนจีซู นักเขียนที่ทำงานเป็นพนักงานประจำกว่า 10 ปี ไม่ว่าประสบการณ์ที่เก่า ที่ใหม่ การลาออกการสมัครงาน เพื่อนร่วมงานและหัวหน้าที่เปลี่ยนไป เนื้องานที่ต่างจากเดิม ฟังดูเหมือนมีความหลากหลายและน่าตื่นเต้น
แต่สิ่งที่ไม่เคยห่างหายไปคือคำถามที่แอบซ่อนอยู่ลึกๆ ว่า “ความสบายใจของฉันอยู่ที่ไหนนะ” เนื้อหาในเล่มนี้จะขายอย่างหมดเปลือก ให้เราผู้อ่านได้เห็นเส้นทางชีวิตที่หลากหลาย การวิเคราะห์เส้นทางชีวิตที่เหมาะสม และระบายสิ่งที่อึดอัดใจออกมาอย่างเต็มที่
สรุปเนื้อหา หนังสือ “ยังไม่ทันเข้างาน ก็อยากกลับบ้านแล้ว”
หลังจากก้าวข้ามอุปสรรคการหางานที่เปรียบดังภูเขาลูกใหญ่มาได้ ถึงได้รู้ว่า “การเดินทางไปทำงาน” นั้นเหนื่อยยิ่งกว่าอะไรทั้งหมด ไม่เหมือนตอนไปโรงเรียนตลอด 12 ปีที่ผ่านมาของเรา “เพื่อรับความรู้” แต่การไปทำงานเราต้องเจอความกดดัน “เพื่อทำให้สำเร็จ” ทุกวันเวลาเดิม
ช่วงก่อนได้งานเหมือนกำลังออกเดทและจีบกันใหม่ๆ พอได้งานก็เหมือนกับแต่งงานกันไปแล้ว สมัยคบกันเป็นแฟน หากเข้ากันไม่ได้ก็จะเลิกลากันไปเมื่อไหร่ก็ได้ในทาง (ทฤษฎีนั้นน่ะนะ) แต่พ่อแต่งงานกันแล้วหากไม่อยากก็ต้องอยู่ด้วยกันต่อไป การทำงานในบริษัทก็เหมือนอย่างนี้แหละ “เมื่อเข้าบริษัทแล้วถ้าไม่ลาออกก็ต้องทนอยู่กันต่อไปนี่แหละชีวิต”
หากเป็นชาวออฟฟิศและก็ ไม่ว่าใครย่อมมีความในใจบางอย่างเก็บไว้ในส่วนลึกสุดใจ ต้องทำงานด้วยความรู้สึกนี้จนกว่าจะเซ็นเอกสารแยกทางกันอย่างเป็นทางการ ต้องยอมรับข้อบกพร่องของกันและกันไปอย่างเงียบๆ
อันที่จริงการไปทำงานนั้นเยี่ยมมากเลยนะ ทุกวันตอนเช้ามีผู้คนมากมายที่ตื่นตั้งแต่ไก่โห่เพื่อออกไปทำงานที่ไม่ได้สลักสำคัญอะไร ได้แต่ปลอบใจตัวเองว่า “ฉันได้ทำงานที่ยอดเยี่ยม” แต่ชีวิตหลังประตูที่เรียกว่าการทำงานนั้น ทำให้วันนี้ช่างหนักหนาเหลือเกิน
ผู้บริหารได้ “เผย” ถึงสาเหตุการลาออกของเด็กรุ่นใหม่ เหตุผลที่ทำให้พนักงานให้หนุ่มสาวเขียนใบลาออกนั้นฟังดูไร้สาระสักหน่อย นั่นคือ “งานไม่สนุก” อะไรนะ ไม่สนุกงั้นเหรอ นี่มาทำงานเพื่อหาความสนุกหรือไง เด็กสมัยนี้ช่างไม่รู้จักฮึดสู้เอาเสียเลย
บางทีความหมายคำว่า “สนุก” ในใบลาออกที่พวกเขาเขียน ไม่ใช่ “ความสนุกสนานแบบคำว่า Fun”
ความสนุกที่เด็กรุ่นใหม่ต้องการสื่อถึงนั้น หมายรวมถึง “เหตุผลในการลงทุนเวลาในปัจจุบัน” มั่นใจหรือไม่ว่าจะเติบโตได้ที่นี่ ความลำบากในวันนี้มีความหมายกับเราในวันหน้าหรือเปล่า เราจะมีความเป็นผู้นำบ้างไหมเป็นต้น
เราหลอมรวมสิ่งเหล่านี้ แล้วสนุกไปกับการเรียนรู้ การเติบโต การหาเงิน การเป็นที่ยอมรับ ความใฝ่ฝัน ความสำเร็จ รวมถึงการทำงานร่วมกับคนอื่น
แบบนี้สิถึงจะรู้สึกว่า “สนุกกับการทำงาน”
“ลำบากวันนี้ สบายวันหน้า” คำพูดนี้ยังสะท้อนวิธีคิดแบบผิดๆ ที่ทุกคนมีนิยามความสำเร็จเหมือนกันทุกคน
ทำไมทุกคนถึงคิดว่าพนักงานออฟฟิศตอนนี้ต้องฝันถึงความสำเร็จหรือความก้าวหน้าในฐานะพนักงานออฟฟิศภายในบริษัทนี้ด้วยล่ะ
บางคนอาจมีเป้าหมายที่จะเริ่มต้นกิจการของตัวเองหลังจากเข้ามาเรียนรู้งานสัก 2-3 ปี หรือไม่ก็แค่อยากทำงานหาเงิน เรียนรู้การใช้ชีวิตในสังคมจนกว่าจะค้นพบสิ่งที่ตัวเองต้องการอย่างแท้จริง หรือไม่ก็อาจจะเป็นคนที่พร้อมทำตามหน้าที่ในแต่ละวันโดยไม่คาดหวังอะไรมาก
เราไม่จำเป็นต้องยกบรรทัดฐานนานัปการมาอธิบายให้รุ่นน้องคนนี้หรือรุ่นพี่คนนั้นฟัง ไม่จำเป็นต้องวิเคราะห์แจกแจงทางเลือกอื่นอย่างละเอียดถี่ถ้วน ทางที่เราเลือกเดินมาจนทุกวันนี้ล้วนมีคุณค่าและถูกต้องในแบบของมันเอง ทำไมต้องเสียพลังงานโดยใช้เหตุเพื่อพยายามโน้มน้าวให้คนอื่นเลือกเส้นทางเดียวกับเราด้วยล่ะในเมื่อเส้นทางแต่ละคนเลือกเดินนั้นต่างไม่ง่ายเลย
ก่อนเข้าสู่วัยทำงาน ชีวิตคนส่วนใหญ่มักเคยเป็นครั้งหนึ่งมาก่อนเสมอ ไม่ว่าจะเป็นครั้งหนึ่งเคยเป็นเด็กอนุบาล ครั้งหนึ่งเคยเป็นเด็กประถม ครั้งหนึ่งเคยเป็นเด็กมัธยม ครั้งหนึ่งเคยเป็นนักศึกษามหาวิทยาลัย บางคนอาจเรียนจบปริญญาตรีแล้วไปต่อปริญญาตรีอีกใบ หรือต่อปริญญาในระดับที่สูงขึ้น หรือสมัยเรียนอาจต้องย้ายโรงเรียน
แต่ถึงที่สุดเมื่อเวลาผ่านไปช่วงชีวิตที่เคยเป็นนักเรียนก็ต้องจบลง ทุกสิ่งที่ได้เห็น ได้ยิน ได้เรียนรู้ และพบเจอเป็นครั้งแรกในช่วงชีวิตนั้นไม่มีทางเกิดขึ้นซ้ำอีก ช่วงเวลานั้นได้สร้างความหมายและมาตรฐานสำหรับเราไปตลอดชีวิต ไม่ว่าจะเป็นหลายเรื่องแค่ไหนคุณก็นึกออกได้ทันทีเพราะครั้งแรกนั้นมีพลังแรงกล้าเสมอ
จึงเป็นธรรมดาที่การปล่อยมือจาก “งานแรก” เป็นเรื่องยาก
การย้ายงานไม่ควรเป็นจุดหมายปลายทาง ถ้าจะย้ายงานก็ควรทำเพื่อเป้าหมายบางอย่างที่ไตร่ตรองมาดีแล้ว ต้องมั่นใจว่าที่ลาออกเพราะอยากลองทำอย่างอื่นจริงๆ หากยังไม่ชัดเจนว่าในใจต้องการอะไรกันแน่ ถ้ายังรู้สึกแค่ “ขอเพียงไม่ใช่ที่นี่…” หรือ “ที่ไหนก็ได้ซักแห่ง…” ก็ควรใช้เวลาไตร่ตรองต่อไปอีกสักพัก
หากคิดว่าการลาออกจากบริษัทแล้วหน้าตาจะเบิกบานสดใสเหมือนดอกไม้แล้วก็บอกไว้เลยว่าอันตรายสุดๆ ความหมายที่แท้จริงของการเปลี่ยนงานไม่ใช่แค่เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นชั่วขณะที่ลาออก แต่คือช่วงเวลาที่เราตัดสินใจสร้างชีวิตในวันข้างหน้าให้มั่นคงมากขึ้นไปทีละวันทีละวัน
“บริษัทที่ดีกว่า” ย่อมเป็นสิ่งที่ขึ้นอยู่กับตัวบุคคลและช่วงเวลาณขณะนั้นบริษัทนี้หรือบริษัทไหนก็เป็น “บริษัทที่ดีกว่า” ได้ทั้งสิ้นขึ้นอยู่กับว่าในตอนนั้นเราให้คุณค่ากับเรื่องอะไร
การได้รับการยอมรับจากผู้อื่นหลังจากประสบความสำเร็จกับบางสิ่งบางอย่างอาจไม่ได้สำคัญขนาดนั้น ถ้าไม่นับบททดสอบอื่นๆ ที่ตามมาหลังจากบรรลุผลสำเร็จ ความรู้สึกกินดีขณะที่เราพิชิตมันได้นั้นไม่ได้มาจากใครอื่น แต่มาจากตัวเราเองต่างหาก
ถ้าการประสบความสำเร็จตัดสินกันที่มีใครมีสักคนชมว่า “คุณทำดีมาก!” ถ้าอย่างนั้นหากมีคนพูดว่า “คุณทำพลาดแล้ว!” หมายความว่าความสำเร็จของเรานั้นไม่ใช่เรื่องจริงงั้นหรือ ในเมื่อความรู้สึกบรรลุผลสำเร็จ ตื้นตันจนเอ่อโดนออกมาจากข้างในตัวเราเอง แล้วทำไมต้องให้คนอื่นยืนยันด้วย แม้เงินเดือนและผลตอบแทนเป็นสิ่งที่คนอื่นหยิบยื่นให้ แต่ความภูมิใจที่ทำสำเร็จนั้นคือสิ่งที่เรามอบให้ตัวเอง
มาปรองดองกับความวิตกกังวลในใจ เพื่อออกไปวาดฝันเรื่องราวของวันนี้และวันพรุ่งนี้ได้อย่างสบายใจมากขึ้น หวังว่าพวกเราที่มุ่งมั่นอย่างแรงกล้าจะไม่ยอมแพ้บนเส้นทางที่เลือกแล้วอย่างตั้งใจ
