คนเราหลีกเลี่ยงวันที่จิตใจย่ำแย่ไม่ได้ แน่นอนว่าเราทุกคนต่างก็รู้ว่ามันคือวันวันหนึ่งที่มีความผิดพลาดเล็ก ๆ น้อย ๆ เท่านั้น แต่หลายครั้งวินาทีนั้นเราก็อยากหายตัวไปเลย หายไปให้หลุดพ้นจากความผิดหวังกับตัวเอง ครั้งเราอยากล่องหนไม่ให้ใครเห็น หรือเหาะไปลอยเคว้งขวางบนท้องฟ้า ไม่ก็มุดลงหลุมที่ลึกและเย็น
แต่ความเป็นจริงแล้วโลกที่เราอยากหายไปอาจจะหมายถึงการที่เราได้มีพื้นที่เล็ก ๆ ในการให้เวลากับตัวเราเอง ที่จะทำอะไรซักอย่างตามที่ใจต้องการ ลองพูดคุยและทำความเข้าใจกับจิตใจของเราเพื่อระบายจะเอาความผิดหวังนั้นออกไป
หนังสือ เฮ้อ…หายตัวไปเลยได้มั้ย ผู้เขียนหนังสือ “พักให้ไหว ค่อยไปต่อ” และ “ฉันไม่ใช่ผู้ใหญ่ ฉันแค่อายุ30” (เราซื้อมาแล้ว ยังไม่อ่าน) ได้บ่นและระบายเรื่องราวของชีวิตลงในภาพวาด ผ่านตัวละครหญิงสาวธรรมดาคนหนึ่งที่ชื่อว่า “วอร์รี่” และหวังว่าจะมีใครสักคนที่กำลังอ่านหนังสือเล่มนี้ คิดเหมือนกันและเข้าใจเธอให้กำลังใจและเป็นแรงใจในวันที่อ่อนแอได้บ้าง
เพราะทุกคนย่อมมีบาดแผลในใจ ที่ไม่สามารถลบออกไปได้ง่าย ๆ เป็นความกังวลที่ติดตัวเราไปในแต่ละวัน บางครั้งเราก็ได้แต่คิดว่าอยากหายไปพักใจในพื้นที่ปลอดภัยของตัวเองสักพัก ให้หลุดพ้นจากความรู้สึกแย่
อยากทำตัวให้เบาหวิวที่สามารถพัดปิวตัวเองไปไกล ให้หลุดพ้นจากความรู้สึกเยอะแย่ หายไปฟื้นใจซักแป๊บเผื่อมาให้ความโกรธและความเกลียดชังกัดกินตัวเราไปมากกว่านี้ หนังสือเล่มนี้จึงเป็นเหมือนพื้นที่ที่ได้ให้เราลองยิ้มให้กับตัวเองอีกครั้งหนึ่งเพื่อที่เราจะสามารถอยู่กับบาดแผลเหล่านั้นได้อย่างเข้มแข็ง
หนังสือ เฮ้อ…หายตัวไปเลยได้มั้ย เล่มนี้เป็นเหมือนพื้นที่ที่ช่วยปลอบประโลมความเดียวดายของคนอ่านไปพร้อมกับการสร้างหลุมหลบภัยในช่วงเวลาที่เรารู้สึกเหนื่อยล้าอ่อนแรงได้เป็นอย่างดีหนังสือทำหน้าที่เป็นเซฟโซนให้เราได้หยุดพักผ่านเรื่องราวของวอร์รี่ซึ่งเป็นตัวละครหลักในหนังสือเล่มนี้
และจำไว้ว่าอย่าจำเสียงนกเสียงกาของคนอื่นอย่าใส่ไว้ในหัวแล้วอย่าเก็บไว้ในใจ
