วินมอเตอร์ไซค์ คือหนึ่งในอาชีพบริการที่มีคนใช้บริการมากอาชีพหนึ่ง โดยเฉพาะในกรุงเทพ และเมืองใหญ่ๆ เราเองก็คือหนึ่งในคนที่ใช้บริการวินมอเตอร์ไซค์ทุกวัน
ในซอยหมู่บ้านเรา จะมีลุงวินมอเตอร์ไซค์คนนึงที่มีบุคลิกตัวใหญ่ๆ ขับรถโดยการนั่งเบาะช่วงต้นๆ ของเบาะ แล้วเหลือพื้นที่วางช่วงเบาะเยอะมาก และแกจะเป็นวินมอเตอร์ไซค์ที่ขับรถค่อนข้างช้า ขับรถไม่เปลี่ยนเกียร์ จะขับเกียร์เดียวตลอดทาง
ลุงวินยังเป็นคนสโลว์ไลฟ์ในการให้บริการ ขับไปดูวิว ดูรถคันอื่นรอบข้างไป และยังเป็นคนที่อัธยาศัยดีมากๆ นอกจากจะชอบคุยกับผู้โดยสาร (ซึ่งก็คุยกันไม่ค่อยรู้เรื่องหรอก ลมตีเสียงหายไปหมด) บางครั้งเจอคนรู้จักขับรถไปเทียบ แล้วคุยกับเขา หรือคนรู้จักสวนทางก็ตะโกนทักทายกัน
หรือพีคๆ คือในขณะที่ขับรถรับส่งผู้โดยสารอยู่นั้น มีจอดทักทายแม่ค้า หรือคนรู้จักด้วย ฮ่าๆ อันนี้เคยเจอกับตัวเองเลย
ปกติแล้วช่วงเช้า ลุงวินจะไม่ค่อยว่างหรอก เราจะเห็นทุกเช้าแกมีลูกค้าประจำ คือน้องๆ นักเรียนในหมู่บ้านเรานี่เอง ทุกเช้าแกจะวิ่งเข้ามารับน้องๆ ไปส่งที่โรงเรียน ตามบ้านที่เป็นลูกค้าประจำ ช่วงสายๆ ก็จะมาเข้าวินตามปกติ
วันนี้เรามีโอกาสได้นั่งไป BTS กับลุงวินคนนี้ ก็เจอเหตุการณ์ ลุงเจอคนรู้จัก ก็ขับเทียบละทักทายตามประสาคนรู้จัก
ลุงวินคือตัวอย่างของคนทำงานบริการที่มีความสุขและงานเป็นส่วนหนึ่งของชีวิต ผสมผสานกันได้อย่างเหลือเชื่อ ลื่นไหลไปกับชีวิต ทำงานเหมือนใช้ชีวิตอย่างหนึ่ง
และที่ชอบคือ แกเป็นคนอัธยาศัยดี ซึ่งเราค่อนข้างชอบคนแบบนี้ เพราะเราเองไม่ใช่คนที่อัธยาศัยดี การคุยกับคนแปลกหน้า หรือคนไม่สนิทเลยนั้นเป็นเรื่องยากสำหรับเรา เราต้องใช้ความพยายามมากๆ ในการทำมัน จึงรู้สึกชอบคนที่มีมันโดยไม่ต้องพยายาม
ที่สำคัญลุงวินคนนี้ไม่บ่น ไม่หงุดหงิดเรื่องรถติด ดูเป็นคนไม่หงุดหงิดโลกใบนี้ ใช้ชีวิตราบเรียบ ลื่นไหลไปโลกใบนี้
มันคงจะดี ถ้าเรามองเห็นความสุขจากสิ่งที่เราทำ หรืออย่างน้อย ควรจะมองเห็นว่าอะไรทำให้เราต้องทำมัน
