หนังสือ แค่หยุดวิ่งตามใครๆ ก็ได้ตัวเรากลับมา เป็นหนังสือความเรียงที่มีเนื้อหาให้กำลังใจ มอบความเข้มแข็งให้เราได้ก้าวข้ามความทุกข์ไปได้อย่างมีความหวัง และมอบความเข้าใจให้เราทราบซึ้งกับช่วงเวลาแห่งความสุขได้อย่างเต็มที่ ที่สำคัญหนังสือจากทำหน้าที่เป็นเพื่อนที่มอบความอบอุ่น ซึ่งจะส่งเสียงบอกเราทุกครั้งที่หยิบหนังสือเล่มนี้ขึ้นมาอ่านว่า “เราไม่ได้อยู่คนเดียวบนโลกใบนี”
เราอยู่บนโลกที่ส่งเสียงตะโกนบอกเราทุกวันว่าแค่เรสเป็นเรานั้นยังไม่เพียงพอ เราต้องเป็นคนที่ดีขึ้น เก่งขึ้นพยายามขึ้น และดูดีขึ้น เราต้องเติบโตได้แบบไม่หยุดยั้งไม่มีที่สิ้นสุด เราต้องพัฒนาทักษะแห่งอนาคตซึ่งมีมากมายมหาศาล ทั้งที่ตัวเราในวันนี้ยังเป็นแค่คนธรรมดาที่ยังสับสน อ่อนล้า และยังวุ่นวายจนแทบไม่มีเวลาแม้แต่ตั้งคำถามกับตัวเองด้วยซ้ำว่า ทำไมการเป็นแค่เรา ถึงยังไม่ดีพอต่อชีวิตเสียที เพียงแค่ลองกลับมามองหาตัวตนในชีวิตของตัวเอง อีกครั้ง กลับมาตั้งต้นยอมรับในสิ่งที่ตัวเองเป็น ก่อนจะวิ่งตามคนทั่วโลกไปข้างหน้าเพื่อไขว่คว้าคำว่าดีพอ แล้วเราจะพบว่าที่จริงไม่ก็ไม่ได้แย่ ที่วันนี้เราจะเป็นแค่เรา แต่จะเป็นเราที่มีความสุขได้ในทุกวัน
บางคนกำลังวิ่งตามความฝัน บางคนวิ่งตามล่าหาความสำเร็จ บางคนวิ่งตามหา passion ที่ทำหล่นไว้ระหว่างทางเพราะมัวแต่วิ่งตามสิ่งที่ใครบอกว่าถ้าชีวิตไม่เป็นแบบนั้นแล้วจะกลายเป็นคนพ่ายแพ้ บางคนก็สำเร็จ บางคนก็ล้มเหลว แต่ขอให้รู้เอาไว้ว่า “ไม่ใช่แค่คนที่ประสบความสำเร็จเท่านั้นที่พยายาม แต่คนที่ล้มเหลวหลายคนก็พยายามแล้วและควรได้รับการยอมรับเช่นกัน”
เราชอบเนื้อหาบทที่ 10 ที่ว่าด้วยเรื่อง “ชีวิตเดียวอย่าใช้เอาคุ้ม” ขอหยิบยกตอนที่ชอบมามาก “เราอยู่ในสังคมที่เต็มไปด้วยคำสอน ถ้อยคำปลุกใจมากมายซึ่งหลายครั้งก็ขัดแย้งกันเอง แล้วเราก็ปักใจเชื่อและใช้ชีวิตเดินตามแนวคิดโดยไม่ตั้งคำถามให้ดี อาจทำให้ชีวิตเราหลงทางได้เหมือนกัน”
“มีประโยคทำนองที่ว่า มีชีวิตเดียว เกิดมาครั้งเดียวต้องใช้ให้คุ้ม หากมองอีกมุม เมื่อมีชีวิตเดียว ทำไมเราถึงไม่ค่อยๆ ใช้ชีวิตล่ะ ใช้มันอย่างระมัดระวัง ใช้อย่างมีคุณค่า ไม่ใช่แค่คุ้มค่า เพราะชีวิตของเราไม่ใช่สิ่งของที่จะตะบี้ตะบันใช้อย่างหนักเพื่อเอาคุ้มอย่างเดียว”
“คนเราอาจจะตีความคำว่าคุ้มค่า กันคนละแบบคนละความหมาย แต่คำว่าคุ้มค่าส่วนใหญ่แล้วจะถูกตีความไปในความหมายของการทำสิ่งที่อยากทำตามใจ โดยไม่ต้องคิดอะไรซับซ้อน”
อีกหนึ่งบทที่เราชอบคือบทที่ 16 “เพราะการทำเพื่ออนาคต ไม่ควรทำร้ายเราในวันนี้” เนื้อหาในบทนี้พูดถึงโรคมือรองเท้าเล็กเกินไป 2 เบอร์
“ชายวัยทำงานคนหนึ่งไปซื้อรองเท้าไซส์ 39 ทั้งที่ตัวเองใส่รองเท้าไซส์ 41 เขาใส่รองเท้าผิดเบอร์ด้วยความรู้สึกทรมานตลอดทั้งวัน หลายคนถามและเกิดความไม่เข้าใจว่าเพราะอะไร คนประเภทไหนกันที่ยอมใส่รองเท้าเล็กกว่าขนาดเท้าของตัวเอง แล้วอดทนทรมานแบบนี้ ชายคนนั้นตอบว่า เขารู้สึกไม่มีความสุขในชีวิตเลย จริงอยู่ที่ตอนนี้เขาปวดเท้ามาก แต่ในเวลาอีกไม่กี่ชั่วโมงเมื่อเขากลับถึงบ้านและถอดรองเท้าออก นั่นคือช่วงเวลาที่เขาได้สัมผัสกับสิ่งที่เรียกว่าความสุขเสียที”
เรื่องนี้อาจจะฟังดูเป็นเรื่องที่สุดโต่งเกินไป แต่ลองคิดทบทวนดูดีๆ ทุกวันนี้เราเองก็อาจจะกำลังใช้ชีวิตแบบนั้นอยู่เหมือนกัน เรากำลังพยายามใช้ชีวิตอย่างหนักหนาสาหัสเพื่อที่จะมีความสุขแบบสั้นๆ ในวันข้างหน้า เรากำลังอดทนทรมานเพื่อหวังว่าจะได้ซาบซึ้งกับความสุขเล็กๆ น้อยๆ หลังจากความเจ็บปวดจบลง
เรากำลังอดทนทำงานที่ทำร้ายชีวิตเราตลอดทั้งปี
เรากำลังอดทนกับความสัมพันธ์ที่ไม่ใช่
เรากำลังอดทนอดกลั้นใช้ชีวิตเพื่อความต้องการและความฝันของใครๆ
เรากำลังอดทนอดกลั้นไหลตามสังคมหรือผู้คนเพื่อให้ได้รับการชื่นชม
ทั้งหมดนี้ก็เพื่อให้ได้มาซึ่งความสุขเล็กๆน้อยๆที่อาจไม่คุ้มค่ากับสิ่งที่เราสูญเสียไป ทั้งเวลาภาระกำลังของชีวิตและความรู้สึกอีกมากมาย
