หนังสือ แมวและฉันในวันธรรมดา เป็นหนังสือความเรียงที่มีเนื้อหาเกี่ยวกับการใช้ชีวิตและมีแมวเป็นตัวละครสำคัญ ใครที่เป็นทาสแมวจะกินหนังสือเล่มนี้อย่างแน่นอน หนังสือว่าด้วยเรื่องบันทึกเรื่องราวของผู้เขียนที่มีความหลากหลายอารมณ์ความรู้สึกที่ตัวเองได้อาศัยอยู่ในบ้านหลังเล็กๆร่วมกับแมวชื่อมิวมิว กับการมองหาความสุขเล็กๆในแต่ละวันเพื่อเป็นพลังสำหรับวันต่อไป
เนื้อหาในหนังสือผู้เขียนได้รวบรวมจากบันทึกความรู้สึก ที่ดีได้พบเจอในชีวิตช่วงที่ใช้ร่วมกับแมวของตัวเองภายในบ้านของตัวเอง
การมีแมวอยู่ในบ้านเปรียบเสมือนการแชร์พื้นที่ส่วนตัวที่เราหวงแหนให้ใครอีกคน แม้แมวจะมีชีวิตในแบบของมันเอง แต่การอาศัยอยู่ร่วมกับแมวก็เหมือนกับการเรียนรู้ที่จะอยู่ร่วมกับคนอื่นที่ต่างจากเรามาก การปรับตัวเพื่ออยู่ร่วมกันจึงเกิดขึ้น โดยเฉพาะผู้เขียนเองเป็นคนที่เป็นโรคภูมิแพ้ เรียกได้ว่าเป็นคนที่ยอมกินยาแก้ภูมิแพ้เพื่อที่จะได้อยู่ร่วมกับแมว
ได้เฝ้ามองการเติบโตของแมวในแต่ละวัน การแบ่งพื้นที่ใช้สอยร่วมกันอย่างสบายใจ ได้รูปขนนุ่มนิ่มอุ่นฟูในยามไม่สบายใจ และมีแมวคลอเคลียร์อยู่ข้างๆในยามหลับไหล
การเลี้ยงแมวต้องใช้ความเอาใจใส่และความโอบอ้อม ซึ่งผู้เขียนออกตัวว่าไม่เคยมีมาก่อนสักครั้งในชีวิต อาจจะเพราะไม่คุ้นเคยกับการมอบความรักให้ผู้อื่น มันจึงเป็นสิ่งจำเป็นยิ่งขึ้น รายการได้พบแมวนั้นทำให้ผู้เขียนเข้าใจความรักมากขึ้นเรื่อยๆ ขนนุ่มนิ่มและความอบอุ่นจากตัวมิวมิว ทำให้รู้สึกเหมือนหน้ายื่นมือไปสัมผัสกับรูปร่างของความรัก
มิวมิว อายุ 4 ปีมีนิสัยชอบฟังเพลงบรรเลงเปียโนและพักผ่อนอย่างมีความสุขไปพร้อมกัน เป็นนักชิมที่แยกรสชาติที่ตัวเองชอบได้อย่างชัดเจน มีความขี้กลัวแต่ก็อยากรู้อยากเห็น ใช้ชีวิตส่วนใหญ่ไปกับการนอนเฉยๆ งานอดิเรกคือการมองออกไปนอกหน้าต่าง
มิวมิว ชอบมองออกไปนอกหน้าต่างผ่านต้นไม้ที่ปลูกไว้ในกระถางตรงระเบียง มันมีเก้าอี้ศัตรูตัวเก่งไว้นั่งทำสิ่งนี้โดยเฉพาะถ้าไม่ใช่เก้าอี้ศัตรูตัวนั้นก็จะไม่นั่ง
แมวนอน 14-16 ชั่วโมงต่อวัน และนอนอย่างนั้นได้ทุกวันไม่มีเบื่อ พอเข้านอนทีไรมันก็หลับสบายทุกทีตื่นมายังรู้สึกสดชื่นแถมบิดขี้เกียจเต็มที่ ใช้ชีวิตในบ้านที่ได้นอนหลับเมื่อง่วง กินเมื่อหิว และเล่นเมื่อต้องการเล่น คือชีวิตที่น่าพึงพอใจมาก ตราบใดที่รักษาพื้นที่ของตัวเองไว้ได้ก็ไม่มีอะไรให้เครียดมากนัก สมองของแมวไม่มีนีโอคอร์เท็กซ์ จึงไม่มีแนวคิดเกี่ยวกับอดีตและอนาคต แมวใช้ชีวิตอยู่กับปัจจุบันเท่านั้น
ดังนั้นแมวจึงหาทางตอบสนองความต้องการของตัวเองในปัจจุบันอย่างเต็มที่ และจดจ่ออยู่กับวันนี้เพียงวันเดียว ว่ากันว่าแมวอยู่ในบ้านได้ตลอดชีวิต
ด้วยนีโอคอร์เท็กซ์ ทำให้มนุษย์เราแยกแต่ละค่ำคืนออกจากกันแล้วกำหนดให้เป็น 1 วัน ด้วยเหตุนี้จึงมีสิ่งที่เรียกว่าอดีตและอนาคต มนุษย์ดูเหมือนจะเป็นสิ่งมีชีวิตที่ซับซ้อนโดยใช้เหตุ เพราะไม่อาจจะสละความทุกข์ในใจและตระหนักรู้ถึงความประเสริฐของชีวิตได้ด้วยการใช้ชีวิตเงียบๆ สุดท้ายแล้ววิวัฒนาการของมนุษย์เป็นสิ่งที่ดีจริงหรือเปล่านะ
