หนังสือเล่มที่ 68 ที่อ่านจบในปี 2023 และจะหยิบมารีวิวให้ชมกันในบทความนี้ชื่อว่า ให้หัวใจได้หายใจ เขียนโดย คิดมาก นักเขียนมากฝีมือ เจ้าของผลงานหนังสือชื่อ คิดถึงจัง ที่ผมเคยรีวิวให้ชมกันเมื่อช่วงเดือนเมษายน 2023 ที่ผ่านมา
บ่อยครั้งที่เราเหน็ดเหนื่อยจากปัญหาต่างๆ จนคิดว่าหากถึงวันหยุด หรือได้พักผ่อนเมื่อไหร่ ความเหนื่อยนั้นคงค่อยๆ จางหายไปเอง แต่เมื่อได้พักผ่อนแล้วกลับรู้สึกว่าทำไมเรายังรู้สึกเหนื่อยอยู่ อาจเป็นเพราะสิ่งที่เรายังแบกรับความเหนื่อยนั้นคือหัวใจ ไม่ใช่ร่างกาย เราจึงควรให้หัวใจได้พักได้หายใจอย่างอิสระบ้าง
รีวิวสรุปข้อคิดจากหนังสือ ให้หัวใจได้หายใจ
ความผิดหวังในความรักไม่ใช่เรื่องผิด
แต่เป็นขั้นตอนหนึ่งของการเรียนรู้
ทำให้เราได้มองเห็นว่า
อะไรคือความผิดพลาดที่ผ่านมา
การผิดหวังในความรักยังหมายความว่า
เราเคยมีความรักนั่น
ก็ดีกว่าการไม่เคยรักใคร
จนไม่รู้ว่าความรักคืออะไร
รอยยิ้มของบางคน
ไม่ได้ทำให้เราหายเศร้า
แต่ทำให้รู้ว่า
โลกนี้ไม่ได้มีเพียงแต่ความเศร้า
ความรู้สึกของคน
เป็นสิ่งที่เราไม่ควรล้อเล่น
ไม่ว่าความรู้สึกของเรา
หรือความรู้สึกของใคร
บางครั้งความคิดถึงเป็นเรื่องเศร้า
แต่การไม่มีใครให้คิดถึงเป็นเรื่องเศร้าที่สุด
ใครๆก็อยากมีความรัก
บางครั้งความรักไม่ใช่การแสวงหา
แต่คือการรู้จักที่จะรอ
ถ้ารักใครและแน่ใจว่ายังรัก
ดูแลคนคนนั้นให้ดีๆ
ไม่มีประโยชน์อะไรที่จะมาคร่ำครวญเสียใจ
ในวันที่เหลือเพียงความว่างเปล่า
โกรธกันได้
แต่อย่ายอมให้ความโกรธนั้นทำลาย “สติ”
จนลืมไปว่าเรา “รักกัน” มากแค่ไหน
และอย่าปล่อยให้เรื่อง “แค่นี้”
ทำลายความรู้สึกดีๆของเรา
กำลังใจหาไม่ยาก ถ้าเราไปเติมให้ถูกที่
และไปหาให้ทุกคน กำลังใจที่ดี
ส่วนหนึ่งอยู่กับการเลือกคบคนที่ดี
การเป็นโสดนั้นไม่แย่นะ
การมีแฟนแย่ๆ ต่างหาก
ที่ทำให้เรายอมอยู่อย่างโสดๆ ดีกว่า
คนโสดไม่ใช่คนไม่มีค่า
และเวลาก็มีค่า
เกินกว่าจะมาคบกับคนที่
เราต้องมานึกเสียดายเวลาภายหลัง
การอยู่คนเดียว แต่ด้วยหัวใจที่เป็นสุข
เห็นคุณค่าในตัวเอง ยิ้มได้ในความเหงา
นั่นละ คือความรักที่แท้จริง
คำว่ารักที่สุด ไม่ได้การันตี ว่าจะรักกันจนวันสุดท้าย
ความโสดสอนเรามากมาย
สอนให้เรารู้จักกับตัวเอง
สอนให้เราให้เวลากับตัวเอง
ความโสดสอนให้เราดูแลตัวเอง
ความรักทำให้คนเรามีความหวัง
ขณะเดียวกันก็ทำให้คนเราผิดหวัง
เมื่อความรักไม่เป็นไปอย่างหวัง
อย่ากลัวที่จะรัก
แต่ก็อย่าเสี่ยงที่จะรักโดยไม่เผื่อใจ
ความรักงดงามแต่ก็มีอีกด้านที่อาจยังมองไม่เห็น
อย่ามัวอาลัยอาวรณ์อดีต
อย่าให้ความทรงจำเก่าๆ
ทำให้การเริ่มต้นใหม่มีปัญหา
เวลารักใครจงเป็นส่วนหนึ่งของกันและกัน
ไม่ใช่ให้เขามาเป็นโลกทั้งใบของเรา
โลกนี้ยังมีสิ่งที่น่ากลัวกว่าความเหงา
คือการตัดสินใจเลือกที่จะคบใครสักคน
ด้วยความรู้สึกเหงา
เราอาจถูกทอดทิ้ง
เราอาจถูกใครทำให้ผิดหวัง
เราอาจผิด พลาด พลั้ง
แต่ไม่มีใครจะลดทอนคุณค่าของเราได้
คนคนเดียวเท่านั้น
ที่จะลดทอนคุณค่าของตัวเราเองได้
ไม่ใช่คนที่ทอดทิ้งเรา
ไม่ใช่คนที่ปล่อยเราไว้ข้างหลัง
แต่คือตัวของเราเอง
ชีวิตเหมือนถนนสายหนึ่ง
พาผู้คนมาร่วมเส้นทางกับเรา
บางคนผ่านมาแล้วผ่านไป
บางคนเคยแวะทักทาย
บางคนก็ฝากความทรงจำดีๆ ไว้มากมาย
ทุกคนมีสิ่งที่ดีเป็นของตัวเอง
งดงามในแบบที่เราเป็น
เพียงแค่คนอื่นมองไม่เห็น
ไม่เห็น ไม่ใช่ไม่มี
คนที่ไม่กลับมา
คนที่ไม่เคยหายไปจากใจ
หลายครั้งก็เป็นคนคนเดียวกัน
ความรักทำให้บางคนมีชีวิตอยู่กับอดีต
มากกว่าความเป็นจริง
จนหลงอยู่ในเขาวงกตแห่งความทรงจำ
กลายเป็นคนหลงทาง
ที่หาทางออกไม่เจอ
ไม่มีใครที่ก้าวลงมาในสนามของความรัก
แล้วไม่พบความเสียใจ
ไม่มีอะไรอยู่กับเราตลอดไป
เพราะไม่มีใครจะไม่จากกัน
เวลาที่เหมือนยาว แต่แท้จริงแสนจะสั้น
ทำช่วงเวลาเหล่านั้นให้ดีที่สุด
ความรักจะงดงามที่สุด
เมื่อเรารักอย่างที่ความรักเป็น
ใช่เพียงรักอย่างที่เรา
อยากให้ความรักเป็น
ความเข้าใจบางทีก็เพิ่มขึ้น
ตามเวลาที่ได้รู้จักกัน
แต่บางที ความเข้าใจก็เหมือนลดลง
ในทุกนาทีที่ได้รู้จักกัน
คู่รักที่ทะเลาะกันบ่อยๆ
ไม่ได้เป็นเพราะพวกเขาไม่รักกัน
เพียงแต่พวกเขาไม่รู้ว่า
การรักกันอย่างเดียวนั้นไม่พอ
แต่ต้องเข้าใจกัน รับฟังกันด้วย
บางทีคำพูดนับร้อยพัน
อาจไม่สำคัญเท่ากับความเงียบ
ที่เกิดขึ้นจากการรับฟัง
อยากให้เขารู้ต้องบอก
อยากให้เขารักอย่างเข้าใจต้องรับฟัง
ความคิดถึงเป็นยานพาหนะ
ในการเดินทางที่ดีที่สุด
เพราะความคิดถึงพาเราไปหา
ได้ทั้งคนที่อยู่ใกล้หรืออยู่ไกล
คนที่อยู่ในอดีตหรือปัจจุบัน
ไม่ว่าเราจะยังมีตัวตนอยู่
ในโลกของใครคนนั้นหรือเปล่า
การปล่อยที่ดีที่สุด
คือการปล่อยทุกอย่างให้เป็นไปตามวิถีของมัน
พยายามทำในสิ่งที่ทำได้ให้ดีที่สุด
แต่อะไรที่เราทำไม่ได้แล้ว ก็ปล่อยไป
เพลงที่เคยว่าเพราะ
วันหนึ่งอาจฟังแล้วเศร้า
เพียงเพราะว่าเราเคยฟังกับใคร
ความเหงาอาจไม่ใช่เรื่องน่ารื่นรมย์
แต่เชื่อถือว่า
ความเหงาก็ไม่ใช่ความขมขื่นของชีวิต
เราไม่อาจผ่านความทุกข์
ได้ด้วยการพยายามมีความสุข
แต่เราจะผ่านความทุกข์
ได้ด้วยการยอมรับว่าความทุกข์
เป็นธรรมดาของชีวิต
เวลาเราแบกอะไรไว้นานๆ
เราจะชินกับน้ำหนักของสิ่งนั้น
จนลืมไปว่ามันหนัก
พอรู้ตัวอีกที เราก็วางลงไม่เป็นแล้ว
โลกนี้มีผู้คนมากมาย
เราไม่อาจแบกทุกคนไว้ในใจ
หลายคนเราควรมองข้าม
มีบางคนเท่านั้นที่เราควรใส่ใจ
