หนังสือ Four Thousand Weeks ชีวิตเรามีแค่สี่พันสัปดาห์ เราใช้เวลาอ่านทั้งหมด 10 วัน แต่เป็น 10 วันที่ใช้เวลาอ่านราว ๆ 1 ชั่วโมงต่อวัน เพราะจะมีเวลาอ่านแค่ช่วงเช้าตอนที่เดินทางไปทำงานและช่วงเย็นตอนที่เดินทางกลับบ้าน จะยืนอ่านบนรถไฟฟ้า เล่มนี้เคยปรากฏในบทความข้าวไข่ข้นเนื้อกระเทียมพริกไทย กับ บอกลาปี 2022 และเราได้เอ่ยถึงในบทความ สวัสดี #ปีใหม่2566 ด้วย
หนังสือชีวิตเรามีแค่สี่พันสัปดาห์เป็นหนังสือที่ว่าด้วยวิธีบริหารเวลาสำหรับเราทุกคน แต่เนื้อหาจะแตกต่างจากหนังสือพัฒนาตัวเองที่มีขาย ซึ่งส่วนมากจะแนะนำการบริหารเวลาที่มีอยู่อย่างจำกัดของเราให้มีความ productive มากขึ้น (เอาเวลาว่างไปทำประโยชน์ และยัดตารางดูที่แล้วไม่ทีทางจะทำเสร็จ) แต่หนังสือเล่มนี้จะให้มุมมองที่แตกต่างออกไป ว่าในความเป็นจริงแล้วเราทุกคน “ไม่ได้มีเวลาตั้งแต่ต้น” แต่ “เรานี่แหละคือเวลา”
ถ้าใครเคยอ่านหนังสือแนว ๆ การพัฒนาตัวเองที่เน้นเรื่องการบริหารจัดการเวลาจะมีคำว่า productive มาคอยหลอกหลอนเราเสมอ ที่คอยปลูกฝังให้เราต้องทำอะไรให้มีความสำเร็จเร็ว ๆ รวยเร็ว ๆ พร้อมกับให้ภาพวาดฝันอันหวานชื่นว่าเราจะได้เกษียณเร็ว ๆ พอถึงตอนนั้นเราจะได้ใช้ชีวิตอย่างสบายและได้ทำอะไรตามที่ใจอยากจะทำสักที แต่ถามว่าจะมีใครสักกี่คนที่ทำได้แบบนั้นจริง ๆ
ผู้เขียนหนังสือเล่มนี้ชวนให้เราอยู่คิดว่าหากอายุขัยโดยเฉลี่ยของเราคือ 80 ปีนั่นหมายความว่าชีวิตเราอยู่ได้ราวๆ 4,000 สัปดาห์ก่อนที่จะตายจากโลกนี้ไป
แต่เรากลับใช้ชีวิตราวกับว่าเรามีชีวิตที่เป็นอมตะ เรายัดทุกอย่างที่อยากจะทำเข้ามาในตารางเวลาอันมีจำกัดของชีวิต แต่สุดท้ายทุกคนก็ต้องยอมรับว่า เราทำไม่ได้ทุกอย่าง มันมีบางอย่างที่เราต้องทำให้เสร็จแต่ดันเป็นความต้องการของผู้อื่น เช่น ของเจ้านาย ของสังคม หรือแม้แต่ของความที่เราคิดไปเองว่าคนอื่นคาดหวังให้เราทำ
หนังสือเล่มนี้ให้มุมมองว่าสิ่งที่เราต้องทำ ไม่ได้ทำเพื่อแค่หวังผลในวันข้างหน้า แต่เลือกทำในสิ่งที่ทำแล้วมีความหมายกับเราตอนนี้เลย เราอย่าใช้ชีวิตของเราไปกับการบ้าคลั่งในการใช้เวลาให้มีประสิทธิภาพจนหลงลืมการใช้ชีวิตในปัจจุบัน เพราะคนเราส่วนมากจะมีมุมมองว่า “เรามีเวลา” และ “เราต้องใช้มัน” แต่ในความเป็นจริงแล้ว เรานี่แหละคือ เวลา
เราชอบเนื้อหาบทหนึ่งที่พูดถึงว่า “เราได้รับความสามารถทางปัญญาให้วางแผนที่ทะเยอทะยานได้โดยแทบไม่มีขีดจำกัด แต่ไม่มีเวลาเพื่อที่จะทำมัน ชีวิตที่เราได้รับมานี้ผ่านพ้นไปอย่างรวดเร็วและว่องไว จนเกือบทุกคนชีวิตมาสุดปลายทางตอนที่ตนเองเพิ่งจะพร้อมที่จะเริ่มใช้ชีวิต”
อีกบทหนึ่งที่ชอบคือเนื้อหาที่เกี่ยวกับ “การดำรงอยู่เพียงชั่วคราวของมนุษย์ ในช่วงระหว่างการเกิดและการตาย โดยแน่ใจได้ว่าจุดจบจะต้องมาถึง เพียงแต่ไม่สามารถรับรู้ได้ว่าเมื่อไหร่ เรามักจะพูดเรื่องการมีเวลาในปริมาณจำกัด แต่เราอาจจะเข้าใจได้มากกว่า เรานั้นคือเวลาที่มีอยู่จำกัด และเวลาอันจำกัดของเราได้นิยามความหมายของเราอย่างสมบูรณ์เลยทีเดียว
หนังสือเล่มนี้ให้มุมมองเกี่ยวกับการตัดสินใจทำอะไรสักอย่างกับเวลาของเราที่ถูกจำกัด เพราะการตัดสินใจที่จะทำอะไรสักอย่าง หมายถึงการที่จะต้องสละทางเลือกที่เป็นไปได้อื่น ๆ อีกนับไม่ถ้วนโดยอัตโนมัติ แต่ในขณะที่ตัดสินใจเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ นับร้อยเรื่องระหว่างวัน หรือกำลังสร้างชีวิตขึ้นมา แต่ในขณะนั้นและขณะเดียวกันก็กำลังปิดโอกาสความเป็นไปได้อีกนับไม่ถ้วนไปตลอดกาล
ในความหมายหนึ่งการ “ตัดสินใจ” หมายถึง “การตัดทิ้ง” ซึ่งสื่อความหมายถึงการตัดทางเลือกอื่น
เราทุกคนต่างรู้ว่าเวลาของเรามีจำกัด แต่หนังสือเล่มนี้บอกเราว่าเราเองก็มีอำนาจในการควบคุมเวลาของเราจำกัดเช่นเดียวกัน
ในท้ายเล่มจะมีภาคผนวกทั้งหมด 10 หัวข้อ ที่จะแนะนำเรื่องการเปิดใจรับความจริงเกี่ยวกับเวลาที่มีจำกัด และอำนาจการควบคุมเวลาที่มีจำกัดของเรา ไม่ใช่แค่เพราะว่ามันเป็นความจริง แต่เพราะการทำแบบนี้ช่วยให้เสริมพลังให้เราทำเช่นนั้นได้ เมื่อเราก้าวเข้าสู่โลกแห่งความเป็นจริงตามที่มันเป็นมากขึ้นเราจะทำสิ่งสำคัญสำเร็จได้มากขึ้นและรู้สึกอิ่มเอมกับมันมากขึ้น
