หนังสือเล่มที่ 94 ของปี 2023 ที่อ่านจบ คือ หนังสือที่ชื่อว่า “อยากตายแต่ตายไม่ได้ เพราะศัตรูยังตายไม่หมดเลย” เขียนโดย กิตติศักดิ์ คงคา เนื้อหาว่าด้วย 18 ความเรียงที่จะบอกคุณว่า ไม่ใช่ชีวิตคุณคนเดียวหรอกที่…โคตรเฮงซวย คำเตือน : หนังสือเล่มนี้มีเนื้อหาเกี่ยวกับความตายและการฆ่าตัวตาย
สนใจหนังสือเล่มนี้ ซื้อได้ที่
– Shopee: https://shope.ee/6zqVqUP2uS
– Lazada: https://s.lazada.co.th/s.9hnlo?cc
“มนุษย์มีชีวิตอยู่ไปทำไม” …จัดเป็นคำถามต้องสาปเพราะเมื่อคิดขึ้นครั้งหนึ่งแล้วคำถามนี้จะวนเวียนอยู่ในหัวไปตลอดชีวิตอาจจะหายไปบ้าง แต่ไม่อาจลบได้อย่างถาวร หนังสือเล่มนี้เขียนขึ้นท่ามกลางโลกที่แบ่งทุกอย่างออกเป็นสองความมีไม่มี ความตายไม่ตาย ความตื่นไม่ตื่นเรียงร้อยถ้อยคำของความรู้สึกจากมนุษย์คนหนึ่งที่ยังคงตั้งคำถามต่อการมีอยู่ของตัวเอง อยากตายแต่ตายไม่ได้เกิดขึ้นในห้วงครุ่นคิดบ่อยครั้งถึงที่สุดอยากตาย อยากลบเลือนตัวเองให้หายไปเสียให้พ้นแต่จนแล้วจนรอด …ก็ยังไม่ได้ตายอยู่ดี อย่างน้อยคุณจะได้รู้ว่าไม่ใช่ชีวิตคุณคนเดียวหรอกที่โคตรเฮงซวย!
สรุปข้อคิดจากหนังสือ “อยากตายแต่ตายไม่ได้ เพราะศัตรูยังตายไม่หมดเลย”
โรคทางจิตประสาทไม่มีแผลให้เห็นชัดเหมือนคนเป็นหวัด ที่ติดเชื้อไวรัส พักไม่เกินสัปดาห์ก็หาย และยังขอลางานได้ง่ายกว่า
โรคซึมเศร้าไม่มีบาดแผลที่มองเห็นได้ แต่ข้างในกรีดลึก แหลกเป็นชิ้น แทบไม่เหลือหนทางเยียวยา
การเหนียวล้างคนจะตายด้วยประโยคที่ว่า “ทำอะไรคิดถึงคนในครอบครัวบ้าง” นอกจากไม่ช่วยเยียวยาแล้ว ยังอาจจะเร่งผลักให้ร่างนั้นตกลงไปในความว่างเปล่าเร็วยิ่งขึ้นเสียอีก
ครอบครัวไม่ใช่สถานที่ปลอดภัยของทุกคนการมีครอบครัวเป็นสถานที่ปลอดภัยไม่ผิด
แต่ก็ไม่ควรยัดเยียดให้ครอบครัวเป็นสถานที่ปลอดภัยของคนอื่นด้วย
สถาบันครอบครัวสำคัญต่อการพัฒนาสังคมก็จริง แต่ก่อนอื่นเราต้องเลิกหลอกตัวเองว่า ครอบครัวทุกครอบครัวดีไปเสียหมด
ไม่มีใครเป็นเจ้าของชีวิตใครโดยแท้จริง ในแง่หนึ่งพ่อแม่สร้างลูกขึ้นมาเติมเต็มชีวิตตน นั่นคือความสัมพันธ์ต่างตอบแทน พ่อแม่ให้ลูกในแง่หนึ่ง และลูกตอบแทนพ่อแม่คืนในแง่หนึ่ง
เกือบทั้งร้อยละร้อยในโรคซึมเศร้าที่พบ มีพื้นฐานมาจากครอบครัวทั้งสิ้น
ความจริงคือสิ่งสำคัญที่สุด แม้ดีงาม ต่ำต้อย หลอกลวง นั่นย่อมยอมรับได้ หากเป็นสิ่งแท้จริง
พลังของการห้ามสงสัยและตั้งคำถาม สืบเนื่องฝังรากลึกในความเป็นมนุษย์มายาวนาน และทำงานได้อย่างดีเยี่ยม
ตรรกะกับความรู้สึกไม่ใช่เรื่องเดียวกัน
เราเข้าใจได้และเราก็โกรธได้ในเวลาเดียวกัน
มนุษย์ต้องอนุญาตให้ตัวเองรู้สึกบ้าง ภายในขอบเขตที่เหมาะสม ตรรกะกับอารมณ์เป็นคนละเรื่อง จริงอยู่ที่หาดตรรกะและวิธีคิดของเราแข็งแรง เราจะควบคุมอารมณ์ได้ดีแต่ไม่มีใครทำได้สมบูรณ์
ยาต้านซึมเศร้าไม่ได้เป็นแค่ยา แต่ยังเป็นการยอมรับความจริงอีกด้วยว่าตัวเอง “ป่วย” และต้องการ “การรักษา”
การกินยาต้านเศร้าเหมือนการฉีดยาชาเข้าสมอง ภาวะจมดิ่งหายวับไปจากโลก จะนิ่งสนิท กลายเป็นไม่รู้สึกอะไร ไม่รู้สึกอะไรที่ใกล้เคียงกับคำว่าไม่รู้สึกอะไรเลย
การกินยาต้านเศร้าคุณจะเหมือนหุ่นยนต์ ใช้ชีวิตไปตามใบ สั่งกินได้ นอนได้ ทำงานได้ มีชีวิตได้ แต่เหมือนไม่มีชีวิต อารมณ์โศกเศร้าเสียใจจะหายไปรวมไปถึงอารมณ์อื่นเกือบทั้งหมด ก็หายไปเช่นกัน
ทุกคนย่อมมีอำนาจอธิปไตยอย่างเต็มเปี่ยม บนเรืองร่างของตัวเอง
การเติบโตไม่ได้น่ากลัวเลย เพราะเวลายุติธรรมกับทุกคน เราแก่ไปพร้อมคนรอบตัว สังคม โลก และยุคสมัย ไม่มีใครชนะเวลา