หนังสือ Disappear เกิดขึ้น รักอยู่ ดับไป เป็นหนังสือเล่มที่ 49 ของปี 2023 ที่อ่านจบ เขียนโดย ปารณีย์ ประภาพรพิพัฒน์ สำนักพิมพ์ P.S. เล่มนี้เป็นหนังสือที่พูดถึงเรื่องความสัมพันธ์ที่เราทุกคนมีติดตัวมาตั้งแต่เกิดและเดินข้างเราไปจนตายแม้ในห้วงเดียวดายเราก็มีตัวเองเป็นอีกหนึ่งความสัมพันธ์ ใครๆ ก็เชื่อมโยงกับเรื่องความสัมพันธ์ได้ทั้งนั้น มันเป็นเรื่องธรรมดา ซ้ำซาก แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่ามันวิเศษ คนเราไม่ได้โชคดีขนาดต้องเจอแต่เรื่องสมหวังหรอก แต่ถึงอย่างนั้นก็คงต้องขอบคุณทุกคนที่เคยเกี่ยวข้องกันหากขาดสายสัมพันธ์เส้นใดไปเราอาจไม่ได้เป็นเราแบบทุกวันนี้
สรุปเนื้อหาหนังสือ “Disappear เกิดขึ้น รักอยู่ ดับไป”
การพบอีกมนุษย์ที่รักใคร่และเข้ากันได้ดีเหมือนเรื่องมหัศจรรย์ เพราะกาลเวลาใจดี เราพบกันเมื่อพอดี พอดีที่จะปรารถนากันและกัน หากเร็วหรือช้ากว่านี้ เราอาจไม่ใช่เราที่อีกฝ่ายโหยหา
โดดเดี่ยวทั้งเยียวยาและบั่นทอน ความสัมพันธ์ก็ทั้งเยียวยาและบั่นทอน มากน้อยเป็นเรื่องปัจเจก แต่สองสิ่งนี้มาพร้อมกันแทบเสมอ
จะบอกว่าไว้มั่นใจแล้วค่อยตัดสินใจ ก็คงใช้ไม่ได้กับทุกคนหรอก เพราะความมั่นใจนั้นอาจไม่เกิดขึ้นเลยก็ได้
หลายครั้งเราโดดเดี่ยวอย่างสั่นคลอน และรักใครอย่างสั่นคลอน โลกไม่อนุญาตให้เราเอาแต่ใจได้ขนาดนั้น
หลายครั้งเราต้องสูญเสียบางอย่างเพื่อให้ได้บางอย่างมา ความรักมักมีราคาที่ต้องจ่ายเสมอ ทดแทนได้บ้างและแน่นอนบางครั้งก็ไม่ได้
คุณคิดว่าความรักเกิดขึ้นตามธรรมชาติไหม
คุณคิดว่าความรักเป็นหนึ่งในธรรมชาติไหม
มนุษย์ก็เหมือนดวงดาวในจักรวาลสีเทา โคจรในทิศทางของตน วนไปมาในระบบสังคมเขรอะขระ บ้างราบรื่น บ้างเจอปัญหา และโคจรมาเจอกันได้ด้วย 2 เหตุผล
หนึ่ง เพราะไปทางเดียวกัน
สอง เพราะสวนทางกัน
ดาวบางดวงอยู่ข้างกันมานานแต่เพิ่งตระหนักได้ตอนหลังว่าโคจรไปอีกทิศมากกว่า จากที่อยู่เคียงคู่กันจึงหันหลังสวนกันไปอีกทางเสียอย่างนั้น
ความจริงประโยคทำนองว่า “จะรักกันไปตลอดไปไหม” เป็นประโยคที่งี่เง่าและไม่ควรออกจากปากใครเสียด้วยซ้ำ เพราะมันยิ่งตอกย้ำถึงความเปราะบางและเหนือการคาดเดาของความรัก
สิ่งที่นำมาซึ่งน้ำตาไม่เพราะสุขอื่นล้นก็ทุกข์ท่วมท้น
โปรดอย่าดูถูกความรัก อย่าคิดว่าจะไม่มีรักไหนมากมายเท่านี้อีก รักเกิดขึ้นซ้ำแล้วซ้ำเล่า ไม่อาจคาดเดา ไม่อาจควบคุม คุณทำได้เพียงรัก
เราต่างเคยมีความสัมพันธ์แบบดวงดาว ส่องสว่างแต่ห่างไกล จับต้องไม่ได้ ทะว่างดงามในตำแหน่งของมัน
ไม่เพียงแต่เป็นจักรวาลของกันและกันเท่านั้น เธอ ฉัน เรา ต่างเป็นจักรวาลของตัวเอง
หากว่าหากจักรวาล 1 ล่มสลาย (ซึ่งก็มีความเป็นไปได้ 100% ตามธรรมชาติ) ใครอีกคนจะยังคงมีที่อยู่อาศัยในหัวใจ
ความรักมันไม่ต้องหวือหวา ซาบซ่า หายใจไม่ทั่วท้องตลอดเวลาก็ได้ ไม่มีผีเสื้อตัวไหน บินวนในท้องตลอดทั้งความสัมพันธ์หรอก มันเหนื่อย
ถึงวันหนึ่งจะต้องแยกจากก็ไม่เป็นไร เพราะวันนั้นที่เรานอนกอดกัน ไม่สิ ฉันนอนกอดเธอ ฉันแอบเก็บลมหายใจเธอมาไว้ในปอดเรียบร้อยแล้ว และมันจะคงอยู่ตลอดไป
ฉันก็จะรักไปเรื่อยๆ นั่นแหละ
จนกว่าจะไม่เหลืออะไรให้รู้สึก
จนกว่าจะไม่เหลือมนุษย์ให้ชื่นชม
จนกว่าจะไม่มีความน่ารักในหัวใจคน
จนกว่าร่างกายและหัวใจจะไม่ทำงาน
ความรัก ถือมีดและดอกไม้ไว้ในมือทั้งสอง มันไม่ถามคุณหรอกว่าเอาข่าวร้ายหรือข่าวดีก่อน มันทำตามอำเภอใจ ส่วนคุณก็เหลวแหลกไป ไม่ช้าก็เร็ว
ทุกความสัมพันธ์ มีจุดจบของมันเสมอ อยู่ที่ว่าจะจบแบบไหนเท่านั้น ได้แต่หวังว่าผู้กำกับ ที่นั่งอยู่สักแห่งบนฟ้า จะไม่หักมุมจบ จนคุณเสียน้ำตามากนัก
ช่วงเวลาที่เราไม่มีใครเป็นสิ่งที่มีค่ามาก เป็นช่วงเวลาที่เราสามารถอยู่กับตัวเองได้โดยไม่มีใครเข้ามาแฝงตัวรบกวน ทำอะไรหลายๆ อย่างได้โดยที่ไม่มีคนห้าม ไม่มีแพลนอื่นมาเจียดเวลา
โลกนี้ยังมีอีกหลายสิ่งให้เราทำ หนึ่งในนั้นคือการรักตัวเอง เราคงไม่อยากให้ความรักที่ไม่สมหวังมาทำให้เราลืมรักตัวเองหรอกจริงไหม นี่อาจเป็นสิ่งที่ผู้คนทั่วไปรู้กันอยู่แล้วแต่หลายครั้งเรามักลืม
คุณค่าของคุณมีตั้งมาก บางมุมคุณเองก็อาจจะยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามีอยู่ แต่พนันได้ว่าเขาต้องเห็นมันอย่างน้อยสักอย่างแหละ
แต่ชีวิตไม่ใช่แค่การมองเห็น ชีวิตคือการเป็นส่วนหนึ่ง
คนเราจะหลอมรวมกับทุกสิ่งไม่ได้หรอก ในเมื่อพื้นที่ชีวิตเรามีอยู่อย่างจำกัด ก็คงต้องเก็บไว้ใส่สิ่งที่ใช่จริงๆ
ในบางครั้ง และหลายครั้ง คุณไม่ได้ไร้ค่า เขารู้ตัวดีว่าคุณไม่ได้ไร้ค่า แต่โชคร้ายแม้จะมองเห็นได้ชัดเจน คุณค่าของมนุษย์ก็ไม่ได้เป็นที่ต้องการเสมอไป นั่นเป็นอีกหนึ่งเรื่องเศร้าบนโลก
คุณไม่จำเป็นต้องอวดคุณค่าให้ใครเห็น คุณค่าที่ใช่จะเติมเต็มอีกคนด้วยตัวของมันเอง หากคุณต้องพยายามเกินไป ทรมานเกินไป ยากเพียงนั้นคือมันไม่ใช่
สุดท้ายแล้วคุณอาจไม่ได้ต้องการแค่คนที่เห็นคุณค่าคุณ แต่เป็นคนที่ขาดแคลนและปรารถนาจะได้มันต่างหาก