เราเป็นคนมีเพื่อนแท้ ไม่เยอะ การที่เราเป็นแพนิคทำให้เราต้องหันไปพึ่งใครสักคน ที่สามารถบอกเล่าเรื่องราวได้ เล่าทุกอย่างที่เกิดขึ้น (อาจจะไม่ทุกเรื่อง แต่มันก็เกือบหมด เราก็เล่าได้ไม่หมดหรอก มันเยอะ บวกจำไม่ได้ด้วย เล่าข้ามบ้าง)
ช่วงแรกๆ ที่เป็นแพนิค เราพยายามผ่านมันไปด้วยตัวเอง แต่สุดท้าย มันไม่ไหว เช้าวันนึง เราทักไปหาเพื่อนคนนึง ชื่อกีตาร์ เป็นเพื่อนสนิทที่สุด และยังคงเป็นเพื่อนมหาวิทยาลัยคนเดียวที่ติดต่อกันจนถึงปัจจุบัน เราเคยเป็นรูมเมทกัน ทำโปรเจคจบด้วยกัน จึงไม่แปลกจะสนิท
เราทักไปบอกว่ามีเรื่องจะคุย และเย็นวันนั้นได้วีดีโอคอลคุยกัน 2 ชั่วโมงมั่ง นั้นเป็นครั้งแรกที่เราเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้คนอื่นฟัง (ที่ไม่เล่าไม่ใช่อะไร แค่เกรงใจคนฟัง) มันคือการคว้ามือคนที่เต็มใจดึงเราไว้ มันดีมาก ต้องขอบคุณกีตาร์มากๆ มันสำคัญต่อเรามาก เพราะถ้าไม่มีเขา อาจจะไปมากกว่า ณ จุดนี้
การที่เรายังหันไปเจอคนที่ควักมือเรียกเราให้เข้ามาหา มันมีค่ามากกว่าเงินทองไหนๆ ครั้งนั้นเป็นจุดเริ่มต้นให้เราสามารถอยู่กับการแพนิคได้ และสู้กับมันได้
ครั้งที่สองเราโทรหาเพื่อนอีกคน ซึ่งเป็นผู้หญิง เราได้ทำแบบเดียวกันกับกีตาร์ และเขายื่นมือให้เราจับ ขอบคุณมากๆ มันสำคัญต่อเรามากๆ ขอบคุณครับ
ครั้งที่ 3 คือวันนี้ 30/11/2022 นัดกับพี่ชายคนนึงมาทานข้าว จริงๆ เรารู้จักกันมานาน เกิน 10 ปีมั่ง เขาเป็นทั้งเพื่อน ทั้งพี่ ก่อนหน้านี้เราคุยกันทุกวัน ในแชทกลุ่ม แต่เราไม่ได้เล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นให้ฟัง
วันนี้เลยได้มีโอกาสมาเล่าเรื่องราวให้พี่คนนี้ฟัง ขอบคุณพี่หน่อย @khitichai มากๆ มันสำคัญต่อเรามากๆ เช่นกัน ขอบคุณที่หวังดี และรับฟัง ให้กำลังใจ มูลค่ามันมากกว่าสิ่งของ หรือเงินทองใดๆ มันคือการต่อชีวิตให้เราก็ว่าได้
ทั้ง 3 ครั้ง เรียกได้ว่ามันคือเรื่องราวที่ทำให้เราสามารถเผชิญหน้ากับอาการแพนิคได้ เราไม่รู้สึกกลัวที่จะเจอมัน แต่แน่นอนว่าตอนมันมาเราต้องกลัวการมีอยู่ของมันอยู่แล้ว
แต่เราจะสู้ เพราะแพนิค เอ๊งก็ทำให้ข้าพบมิตรแท้