เราคือขาประจำร้านกาแฟ วันหยุดหากไม่มีงานที่จะต้องทำและไม่ได้มีนัดอะไร เรามักจะไปนั่งที่ร้านกาแฟร้านประจำ นั่งในมุมเดิมโต๊ะเดิมที่เราเคยนั่งและเลือกไว้แล้วว่านั่นคือมุมที่เงียบสงบที่สุดของร้าน เป็นมุมที่ให้ความเป็นส่วนตัวแต่ก็ยังสามารถรับพลังจากผู้คนที่ผ่านเข้ามาในร้านได้ เราเรียกมันว่า “การสัมผัสกลิ่นอายของผู้คนรอบตัว”
เราใช้เวลาที่ร้านกาแฟในช่วงวันหยุดไปกว่า 4-5 ชั่วโมง เวลาไปนั่งร้านกาแฟคนเดียวนาน ๆ ก็มีหลายคนถามว่าไปทำอะไรนานขนาดนั้น จริง ๆ ก็ไม่ได้ทำอะไรมากมาย แค่พกหนังสือและอ่านหนังสือที่เคยดองไว้ก็สร้างความเพลิดเพลินเหมือนกำลังเล่นของเล่น หรือทำกิจกรรมโปรดปรานเหมือนคนอื่น
และเราไม่ลืมที่จะพกหูฟังที่มีฟังก์ชั่นตัดเสียงรบกวนไปด้วย เปิดเพลงเบาๆ เป็นเพลงที่มีจังหวะไม่ใช่เพลงที่ปลุกเร้าอารมณ์ และที่สำคัญไม่ใช่เพลงไทย เราเคยฟังเพลงไทยพร้อมกับการอ่านหนังสือพบว่าสมาธิในการอ่านหนังสือหลุดไปกับเสียงเพลงบ่อยมากกว่าฟังเพลงบรรเลงหรือเพลงสากล
หลังจากอ่านหนังสือไปได้สักระยะหนึ่งเราไม่รู้ตัวเลยว่านอกร้านกาแฟนั้นมืดลงตั้งแต่เมื่อไหร่หรือโต๊ะข้างๆมีคนเดินเข้าเดินออกไปแล้วกี่คน
สำหรับเราแล้ว ร้านกาแฟ เปรียบเสมือนแหล่งท่องเที่ยว อาจจะเป็น ทะเล ภูเขา ธรรมชาติ สำหรับเรา บางคนเลือกท่องเที่ยว ทะเล ภูเขา ธรรมชาติ แต่สำหรับเราเลือกร้านกาแฟ มันเป็นพื้นที่สำหรับชาร์จพลัง ได้ใช้เวลากับตัวเองเพียงลำพัง นั่งคิดทบทวนเรื่องราวที่เกิดขึ้นช่วงที่ผ่านมา และปลดปล่อยจินตนาการได้อย่างอิสระ ได้พักผ่อนอย่างสบายใจ เป็นจุดชาร์จพลังสำหรับการต่อยอดความคิด หรืองานที่จำต้องทำในวันถัดไปได้อย่างดี
ทุกครั้งที่เรามาอ่านหนังสือที่ร้านกาแฟจะพบว่าความอึดอัดที่เคยกดทับบนบ่าและภายในใจจนหนักอึ้งได้รับการปลดปล่อยด้วยสารเอ็นโดรฟินที่พวยพุ่งออกมา
หากใครยังไม่เคยลองอยากแนะนำให้คุณลองใช้เวลากับตัวเองเพียงลำพังที่ร้านกาแฟดูสักครั้งรับรองคุณจะลงเสน่ห์ของมันอย่างถอนตัวไม่ขึ้นเลยทีเดียว
